Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του «Μοντέλο»
Nasos (συζήτηση | συνεισφορές) (Νέα σελίδα: {{ movies | Sname=Μοντέλο| year=1974| Director=Κώστας Σφήκας| Director2= | Type=0 | author= | com= Ντοκυμαντέρ-Πειραματική ταινία ...) |
|||
| (4 ενδιάμεσες εκδόσεις από ένα χρήστη δεν εμφανίζονται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
<gallery> | |||
Image: modelo.jpg | |||
</gallery> | |||
{{ movies | | {{ movies | | ||
Sname=Μοντέλο| | Sname=Μοντέλο| | ||
year=1974| | year=1974| | ||
Director=Κώστας Σφήκας| Director2= | | Director=Κώστας Σφήκας| | ||
Type= | Director2= | | ||
Type=17 | | |||
Dur=90΄ | | |||
senario=Κώστας Σφήκας | | |||
senario2=Θάνος Γραμμένος | | |||
cinematography=Γιώργος Καβάγιας | |||
|a1= | |a1= | ||
|}} | |||
|com=Πρόκειται αναμφισβήτητα για το πιο τρελό εγχείρημα του Ελληνικού Κινηματογράφου. Απόπειρα μεταφοράς στον κινηματογράφο του Κεφαλαίου του Μαρξ, το Μοντέλο αποφεύγει συστηματικά κάθε ρεαλιστική απεικόνιση που θα περιόριζε ασφυκτικά τον εννοιολογικό πλούτο του έργου. Ο Σφήκας καταφεύγει σε μια αφαιρετική σύνθεση του χώρου, προσφεύγει στη χρήση νεγκατίφ για να μην αφήσει περιθώρια σε τυχόν παρανοήσεις που θα προέκυπταν από συγκεκριμένες απεικονίσεις, και γυρίζει όλη την ταινία με ένα και μοναδικό πλάνο όπου οι τακτικά και ομοιόμορφα επαναλαμβανόμενες κινήσεις εμπορευμάτων και ανθρώπων αντανακλούν τη συνεχιζόμενη κυριαρχία του ίδιου, αναλλοίωτου μοντέλου, υπερτονίζοντας με τις πληκτικά μονότονες κινήσεις, την παγερή αίσθηση του θανάτου που ενυπάρχει μέσα στις αντιανθρώπινες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. | |||
}} | |||
Τελευταία αναθεώρηση της 11:03, 6 Αυγούστου 2012
Τίτλος κινηματογραφικής ταινίας: Μοντέλο
Έτος: 1974
Διάρκεια: 90΄
Είδος: Πειραματική
Σκηνοθεσία: Κώστας Σφήκας
Σενάριο: Κώστας Σφήκας , Θάνος Γραμμένος
Φωτογραφία: Γιώργος Καβάγιας
Ηθοποιοί:
Περίληψη/Σχόλια: Πρόκειται αναμφισβήτητα για το πιο τρελό εγχείρημα του Ελληνικού Κινηματογράφου. Απόπειρα μεταφοράς στον κινηματογράφο του Κεφαλαίου του Μαρξ, το Μοντέλο αποφεύγει συστηματικά κάθε ρεαλιστική απεικόνιση που θα περιόριζε ασφυκτικά τον εννοιολογικό πλούτο του έργου. Ο Σφήκας καταφεύγει σε μια αφαιρετική σύνθεση του χώρου, προσφεύγει στη χρήση νεγκατίφ για να μην αφήσει περιθώρια σε τυχόν παρανοήσεις που θα προέκυπταν από συγκεκριμένες απεικονίσεις, και γυρίζει όλη την ταινία με ένα και μοναδικό πλάνο όπου οι τακτικά και ομοιόμορφα επαναλαμβανόμενες κινήσεις εμπορευμάτων και ανθρώπων αντανακλούν τη συνεχιζόμενη κυριαρχία του ίδιου, αναλλοίωτου μοντέλου, υπερτονίζοντας με τις πληκτικά μονότονες κινήσεις, την παγερή αίσθηση του θανάτου που ενυπάρχει μέσα στις αντιανθρώπινες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.
Συζητήστε για την κινηματογραφική ταινία στο Retromaniax.gr